Blog 4

“Afscheid van een vriendin”

Kerstmis 2018, een facebook bericht vanaf de Canarische Eilanden. Fijne Kerstdagen voor jullie, ik lig hier lekker aan het zwembad, heerlijk in de zon. Een bericht van onze vriendin Tineke. Een licht jaloers gevoel drong in me op. Maar het was haar gegund.

In januari ging Tineke even langs de dokter. De pijn in haar schouder ging maar niet over en toen, als een donderslag bij heldere hemel kwam de diagnose: de ziekte van Kahler. Maar Tineke liet zich niet uit het veld slaan en ging met enorme positiviteit haar noodzakelijke behandelingen tegemoet. Een lange periode met enkele ups maar voornamelijk veel downs volgde; chemotherapie, pijn en benauwdheid, revalidatie en diverse ziekenhuisopnames wisselden elkaar af. Aanvankelijk leek de Kahler gewonnen, echter in juli dit jaar bleek de ziekte weer de kop op te steken.

Eind september ineens een appje van haar zus; Tineke was gevallen, opgenomen in het ziekenhuis en medisch handelen mocht niet meer baten. Tineke zou komen te overlijden. Op 30 september j.l. sloot Tineke voorgoed haar ogen.

Als uitvaartverzorger en vriend

Zus José vroeg mij of ik de uitvaart wilde regelen en begeleiden. ‘Ja natuurlijk’, zei ik en gelijktijdig dacht ik, dit is wel heftig. Want hoe hou ik mijn taken als uitvaartverzorger en mijn gevoelens als vriend zodanig gescheiden dat ik Tineke’s familie daadwerkelijk kan steunen en ontzorgen op een manier zoals ze van mij mogen verwachten?

De confrontatie hiermee was nadrukkelijk; bij de regeling van de uitvaart bewoog ik bij de bespreking van alle aandachts- en besluitpunten voortdurend tussen uitvaartverzorger en vriend van. Van een efficiënte regeling was dan ook nauwelijks sprake. En als vriend moest ik er nog meer dan anders voor zorgen dat Tineke zo verzorgd werd dat haar familie weer iets terug zou zien van de oude Tineke, die er bij leven altijd verzorgd en goed gekleed uitzag. En hoe opgelucht was ik toen bleek dat dit voor haar familieleden meer dan gelukt was toen zij, mooi opgemaakt, was opgebaard te midden van haar eigen dierbare spulletjes en vakantiefoto’s.

Nerveus

Het werd een hele intensieve week van voorbereidingen, dat kan ik u achteraf wel vertellen. Tineke was alleenstaand en had in haar leven diverse groepen mensen om zich heen verzameld; haar familie, haar vrienden, de buurtjes, haar werk, medestudenten van de Ridhwan school. Mensen die ieder voor zich Tineke op een bepaalde manier kenden en voor haar afscheid op zoek waren naar herkenning en hun ruimte in het afscheid van Tineke.

Op de dag van de uitvaart, voor aanvang van de afscheidsbijeenkomst was ik nerveus. Ik ben nooit nerveus! En ik die altijd tegen nabestaanden zeg: het gaat je lukken, je doet het voor de overledene, moest nu mezelf moed inpraten. Het gaat je lukken John, je doet het voor Tineke.

Prachtig afscheid

Het werd een prachtig afscheid. Met mooie passende muziek en ruimte voor alle mensen om Tineke heen om hun bijdrage aan haar afscheid te leveren. De muziek, de foto’s van Tineke door velen met liefde toegestuurd en de mooie woorden gaven alle aanwezigen een mooi totaal beeld van wie Tineke was en wat zij voor een ieder had betekend.

Toen ik afrondde en Tineke een goede reis wenste, kreeg ik een brok in mijn keel en brak voor het eerst tijdens de afscheidsbijeenkomst mijn stem. Heel even mocht ik weer vriend zijn.